|
بررسی جایگاه بیعت در گفتمان امام علی(ع)
|
سید احمدرضا خضری   ، زینب شریفی اسدی* ، سید ابوالفضل رضوی |
| پیام نور ، zeinab.sh.a@gmail.com |
|
|
چکیده: (2075 مشاهده) |
پیش از اسلام، در مناسبات بین‌قبیله‌ای برای رفع مشکلات، پیمانهایی به صورت "حلف" و "ولاء" وجود داشت. پیامبر(ص) بیعت را جایگزین نمودکه در اسلام عهدی است الهی بین حاکم و محکوم و مردم ملزمند به تعهد ولو بدون منفعت مادی و نقض آن پیمان‌شکنی است و سزاوار جزا.
پژوهش پیش‌رو، درصدد طرح این پرسش است که: بیعت در گفتمان امام علی(ع) چه جایگاهی داشته است؟
باتوجه به تطور بیعت در دوران جاهلیت، زمان پیامبر و عصر خلفای راشدین، در پاسخ می‌توان گفت؛ امام علی(ع) به بازشناسی مفاهیم و مصادیق بیعت و احیاء جایگاه آن بسان عهد نبوی پرداخت.
دستاوردهای پژوهش حاکی از آن است که؛ بیعت در اسلام مقوله‌ای است سیاسی و حاکمیتی در همبستگی با عهد الهی، و با نمونه‌های پیش از اسلام، تنها مشترک لفظی است و نقش مشروعیت‌بخشی ندارد. از‌این‌رو، با تحول بیعت در دوران خلفای راشدین، امام علی(ع) از پذیرش بیعت مردمی سرباز زد و سپس با تعیین شروط رهبری الهی برای حکومت، و احیای سنت نبوی آن را پذیرفت.
|
|
| واژه‌های کلیدی: مفهوم بیعت، جاهلیت، پیامبر(ص)، خلفای راشدین، امام علی(ع) |
|
|
متن کامل [PDF 475 kb]
(846 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي تاریخ اسلام
دریافت: 1398/4/25 | ویرایش نهایی: 1399/10/14 | پذیرش: 1398/7/8 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1399/7/2 | انتشار: 1399/4/10 | انتشار الکترونیک: 1399/4/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
