سلسلههای افغان تبار لودیان (855- 932 ق.) و سوریان (947- 963 ق.) در سدههای نهم و دهم هجری بر دهلی و بخشهایی از شبه قاره هند فرمان راندند. هند در دوره حکومت این سلسلهها، همچون دیگر دورهها، به لحاظ دینی و مذهبی، بسیار متنوع و متکثر بود و اداره آن برای سلاطین افغانی چندان آسان نبود. بهعلاوه مسلمانان هند نیز متعلق به گروهها و فرقههای مختلف مذهبی بودند و این گروهها گاه اقتدار حاکمان لودی و سوری را به چالش میکشیدند. این حکومتگران باید با هندوان نیز که اکثریت هندو را تشکیل میدادند، به گونهای رفتار میکردند که زمینه نارضائی گسترده و بروز شورش آنها را فراهم نسازند. مقاله حاضر بر آن است که با روش توصیفی و تحلیلی به بررسی سیاست دینی و مذهبی سلاطین لودی و سوری بپردازد و به این پرسش پاسخ دهد که حکومتگران افغانینسبت به مسلمانان اهل سنت، شیعیان، صوفیان، مهدویه و هندوان چه سیاستی را در پیش گرفتند؟ بنابر یافتههای این پژوهش، سیاست حکومتگران افغانی در قبال گروههای مختلف دینی و مذهبی