|
روز سَبّت و حدود دین در اندیشه حکیم ناصر خسرو
|
شفیق نزارعلی ویرانی*   ، زینب فرخی ، جیران گاهان |
| دانشگاه تورنتو ، shafique.virani@utoronto.ca |
|
|
چکیده: (1873 مشاهده) |
| مفهوم روزهای آفرینِش، که در روز مُقدّس هَفتم یا سَبّت، به منتهای اوج خود نیل مییابد، در هرسه مذاهبِ ابراهیمی حضور گسترده ای دارد. با وجود این که شماری از مؤمنان استنباط موثق و صحیحی از این روزها داشتند، دیگر متورعان اِبرام می ورزیدند که این آموزه، معنای باطنی ژرفی داشته است. به واقع، در سُنّت اسلامی، کسانی که از نقش عقل برای مکاشفه ایمان و کتاب مقدس پشتیبانی می کنند، از کاربرد تأویل نیز حمایت می نمایند. به عبارتی دقیق تر، واژه عربی تأویل، دلالت به بازگشت یا رجعت به مبدأ یا منبع چیزی دارد. اسماعیلیان، در مقام یکی از دو شُعَب اصلی شیعیان، از سرآمدان و حامیان شاخص و برجسته تأویل محسوب می شوند. در این راستا، مقاله حاضر به بررسی چگونگی وقوع آفرینش و رابطه آن با سلسله مراتب دین (حدود دین)، در مقام پیشوا و هادی مؤمنان به سوی رستگاری غایی، در اندیشه حکیم ناصر خسرو، شاعر شهیر فارسی و یکی از بزرگان و رجال اسماعیلی، می پردازد. |
|
| واژه‌های کلیدی: اسماعیلی، سَبّت، تاویل، ناصر خسرو، قرآن، تفسیر، آفرینش، زمان، سلسله مراتب دین، قیامت |
|
|
متن کامل [PDF 423 kb]
(1460 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1396/5/29 | ویرایش نهایی: 1397/12/26 | پذیرش: 1396/12/10 | انتشار: 1397/12/24 | انتشار الکترونیک: 1397/12/24
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
