هدف بسیاری از رهبران استقلال پاکستان حتی در سالهای مبارزه، با اسلام پیوند خوردهبود. پس ازجدایی از هند ایجاد کشوری اسلامی یا کشوری برای زندگی مسلمانان مطلوب این مبارزات بود. ازسال 1958با کودتای ارتش تاسال 1988 سهتن (بهترتیب زمانی ایوبخان، ذوالفقارعلیبوتو و ضیاءالحق) بهریاستجمهوری پاکستان رسیدند که اولویتهای اقدامات خود را در یوند با اسلام و کمکگرفتن از آن در جامعه مطرح ساختند.
جایگاه اختصاص دادهشده بهاسلام درمدعای هر سه فرد مذکور و تفاوت عملکرد آنان درنوع طرح اسلام و سپس بهرهبرداری از آن، پرسشی است کهاین مقاله قصد پاسخگویی بهآن را دارد و نیز روشنساختن این امر کهدر بهرهجویی از اسلام چهمدلهایی مطرح شد و چگونه در عمل پیاده شد. فرایند انجام پژوهش و یافتههای آن به فرضیهسازی کمک خواهدکرد.
یافتهها نشان میدهد، درابتدا گرایش بهنوگرایی و ارائه تفسیرنو از اسلام و بازنگری درنقش و نفوذ نهادهایی دینی مطرح شد و درادامه بهسوی بروز قویتر علایق نوگرایانه و سازگار نشاندادن اسلام با اندیشههای جامعهگرا و سوسیالیستی حرکت شد و سرانجام یک دهه طولانی اسلامیسازی درسایه حضور نظامیان تجربه شد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله: تخصصي تاریخ اسلام دریافت: 1397/8/22 | ویرایش نهایی: 1398/12/23 | پذیرش: 1397/10/9 | انتشار: 1398/12/13 | انتشار الکترونیک: 1398/12/13
Chelongar M, montazer A, ghanbari M. Islamization policy in Pakistan (Case Study from 1958 to 1988). مطالعات تاریخ اسلام 2019; 11 (43) :33-60 URL: http://journal.pte.ac.ir/article-1-487-fa.html
چلونگر محمدعلی، منتظرالقائم اصغر، قنبری محمدرضا. سیاست اسلامی سازی در پاکستان. فصلنامه مطالعات تاریخ اسلام. 1398; 11 (43) :33-60