پیمان‌نامۀ مدینه که زمان کوتاهی بعد از هجرت پیامبر^(ص) به مدینه منعقد شد، به عنوان قانون اساسی مدینه نیز شناخته می‌شود. این پژوهه با به کار بردن تکنیک سنخ‌شناسی روی مفاد این پیمان‌نامه، به دنبال فهم بهتر عملکرد رسول خدا^(ص) در مدیریت و قانونمند ساختن جامعه مدینه است. برای این منظور دیدگاه مونتسکیو مبنا قرار گرفته است. او براساس منشأ صادرکنندۀ قوانین حاکم در جامعه، آنها را به سه دستۀ سیاسی- مدنی، اخلاقی و مذهبی تقسیم کرده است. آن حضرت نیز با توجه به اینکه هم نقش سیاسی-مدنی، هم معلم اخلاق و هم نبی را در جامعه برعهده داشت، از هر سه شأن مشروعیتش در تنظیم این پیمان‌نامه استفاده کرده‌ است. بیشترین موضوعات مطرح‌شده در پیمان‌نامۀ مدینه، موضوعات سیاسی- مدنی با 55% فراوانی، در مرتبه بعد موضوعات اخلاقی با 30% فراوانی و در نهایت، موضوعات مذهبی با 15% فراوانی است.