دانشیاردانشکدۀ الهیات و معارف اهلالبیت(ع)، دانشگاه اصفهان ، m.lotfi@ltr.ui.ac.ir
چکیده: (159 مشاهده)
در طول تاریخ، موسیقی یکی از عمده موضوعات قابل توجه بوده است. از دوران پیش از اسلام تا قرن ششم، گفتمانهای مختلف دینی و اجتماعی حول موسیقی شکل گرفتهاند و هرکدام به نحوی به تعامل یا تقابل با موسیقی برخاستهاند. مقالۀحاضر در صدد پاسخگویی به این سوال است که چگونه جریان های تاریخی، باعث غلبه روایات منع موسیقی در احادیث شده است؟ با توجه به نیازهای مختلف بشر در ابعاد اجتماعی و حکومتی به موسیقی سالم، چرا تنظیم کاربری صحیحی از موسیقی توسط ائمه(ع) صورت نگرفته است؟ روایات منع موسیقی و آلات آن نظیر «لاَ تَدْخُلُ اَلْمَلاَئِکَهُ بَیْتاً...» ناظر بر کدام بوم حدیثی و گفتمان تاریخی صادر شدهاند؟ نتایج این پژوهش که با روش توصیفی-تحلیلی و تبارشناسی متنی و سندی روایات گردآوری شده است، نشان میدهد که گزارش ورّامبنابیفِراس (605 ه.ق) از روایت مزبور، به دلیل ارسال در سندفاقد اعتبار است. تقابل گفتمان فقهاء و محدثان با جریانهایی نظیر فتوّت نمونهای از منع کاربری ناسالم موسیقی و عدم تنظیم صحیح کاربری موسیقی در تاریخ اسلام است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله: تاریخ اسلام/میان رشته ای دریافت: 1403/12/12 | ویرایش نهایی: 1404/4/31 | پذیرش: 1404/4/31 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1404/4/20