|
الخامیادو؛ خاستگاه، علل پیدایش، تحولات و جایگاه میراثی آن
|
مینا توانا  ، احمدرضا خضری |
| دانشگاه تهران، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، گروه تاریخ و تمدن ملل اسلامی |
|
|
چکیده: (433 مشاهده) |
«الخامیادو» یک شگرد زبانی است که مدجّن‌ها و موریسک‌ها (واپسین مسلمانان اندلس) پس از بازپس‌گیری آن سرزمین توسط مسیحیان، برای برقراری ارتباطات مخفیانه میان هم‌کیشان و پاسداری از میراث فرهنگی و علمی خود به کار می‌گرفتند. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از رویکرد توصیفی-تحلیلی و با بهره‌گیری از منابع و شواهد موجود، در گام نخست چیستی، ویژگی‌ها و خاستگاه الخامیادو را بررسی کرده و در گام دوم نقش این شیوۀ زبانی را در پاسداشت میراث علمی و فرهنگی مسلمانان بیان نماید و به پرسش‌هایی که دربارۀ علل پیدایش، ارزش علمی و عوامل فراز و فرود این ادبیات وجود دارد، پاسخ گوید. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که الخامیادو برگرفته از واژۀ عربی «الاعجمیه» و یا «الجامعه»، در دوره مدجّن‌ها ابداع شده و استفاده از آن همزمان با افزایش سختگیری بر مسلمانان گسترش یافته و در دوره موریسک‌ها به اوج رسیده و آثار قابل توجهی پدید آورده و پس از اخراج مسلمانان از اندلس (1018-1023ق/ 1609-1614م)، در میان هاله‌ای از ابهام از میان رفته است.
|
|
| واژه‌های کلیدی: اندلس، الخامیادو، مدجّن‌ها، موریسک‌ها، طجری، الاعجمیه، الجامعه |
|
|
متن کامل [PDF 1863 kb]
(127 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي تاریخ اسلام
دریافت: 1400/11/17 | پذیرش: 1400/12/18 | انتشار: 1401/6/23
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
